YENİLMEZ MİLLET

GAZANFER, MUZAFFER, MÜCAHİD.

Osmanlının fiilen sona erdiği günlerdir. Yeni Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ nin kurulma aşamalarında Anadolu’ da yeni bir varlık-yokluk savaşı verilmektedir. Yabancı devletler “Acaba yeni bir Osmanlı mı hortluyor?” endişeleri içinde bu kurtuluş hareketini izlemektedirler. Bu amaçla yabancı basından birçok muhabir ülkemizde kol gezmektedir. İşte bunlardan bir tanesi de Fransızlar’ ın ünlü Le Monde (Lö Mond) gazetesinin muhabirliğini yapan bir Türkolog’ dur.

Meraklı gözlerle “Çevrede şahlanacak bir Osmanlı Kuvveti var mı?” diye araştırmaktadır. Halbuki, baktığı her tarafta açlıktan, sefaletten başka bir şey görememektedir. Evet, Anadolu neredeyse tükenmiştir. Zira yaklaşık bir asırdır devam eden savaşlarda Anadolu defalarca boşalmış, nice ciğerpareler gitmiş ve bir daha da dönmemişlerdir. Her tarafı yıkılmış, insanları perişan ortamlar içinde gezen muhabirin yolu Eskişehir tren istasyonuna düşer. “Şöyle bir etrafı gözlemleyeyim” der. Manzara, diğer yerlerden pek de farklı değildir. Çevre, dullar ve yetimlerle doludur. Fakat bir şey görür ki, buna yürek dayanacak gibi değildir.

7-8 yaşlarında üç çocuk, tüm dünyayı unutmuşçasına oynamaktadırlar. Halbuki bu çocukların ayakları çıplaktır ve üzerlerinde sadece bir çuval vardır. Çuvalların boyunları delinmiş ve çocukların başları oradan dışarıya çıkartılmıştır. Kolları da yanı şekilde yanlardan. Gazeteci dayanamaz ve yanlarına yaklaşarak sorar:

-“Evladım baban nerede?”

-“Babam Çanakkale’ de din için öldü.”

-“Sen?”

-“Benim babam da Yemen’ de din için öldü”.

Üçüncü çocuk da aynı cevabı verir.

“Peki size kim bakıyor?”

“Burada bir ebe annemiz var. O bakıyor.” Derken, yaşlı bir kadın istasyon civarındaki kulübesinden çıkarak bağırmaya başlar:

“Mücahid, Gazanfer, Muzaffer! Çorba yaptım, gelin için”.

Yoksuldurlar, açtırlar, üstte-başta yoktur, çuval giymektedirler. Ama isimleri Gazanfer, Muzaffer, Mücahid’ tir…

“Bu millet yenilmez” der Le Mond muhabiri.